ملّاصفتان راه بشارت نشناسند (برای ملّاصفتانی که بشارت نشناسند!)

ملاصفتان راه نبوت نشناسند/  شمشیر کشان، راه محبت نشناسند

تقلیدکنان در پی غلادۀ شرع اند/  کاتب صفتان ارزش حکمت نشناسند

زرها همه در دستِ یهوداصفتان است/  این طایفۀ پست که غیرت نشناسند

کاهن صفتان را چه به عیسای مسیحا؟/  تا بندۀ شرع اند و حقیقت نشناسند

سازند شریعت ز نجات و رهِ عیسی/  ملّاصفتانی که بشارت نشناسند

تنها بشناسند زر ِ صاحب ِ گلّه/  با گلّه، یکی ذره رفاقت نشناسند

هر بار ِ امانت شده درّیده و بر باد/  از معتمدانی که امانت نشناسند

نه مانده حریمی و نه حدّی و نه مرزی/  ز اعمال چنین قوم که حرمت نشناسند

قدیس نمایند و پر از چرک و کثافت/  دلّاکِ جهانند و طهارت نشناسند

از نغمۀ نی شان بگریزند خلایق/  چون فرق هنرمندی و صنعت نشناسند

در زور و زر و زیور و زالویی و تزویر/  شاهند ولی منشأ قدرت نشناسند

عیسی، پسر ِ پاکِ خدا، شیر ِ یهودا /  تو سرور ِ شاهانی و تاجت نشناسند

تو راستی و راه و حیاتی و قیامت/  میرند کسانی که بهایت نشناسند

آمین که شود زنده ز تو جملۀ اموات/  جز سخت دلانی که قیامت نشناسند

بیراهه روند از پس چوپان دروغین/  آنان که تو و منشأ و گاهت نشناسند

ای داور ِ پر عدل، بیا داوری از توست/  بر داورَکانی که عدالت نشناسند

خوانند خلایق، سخن ات را به جهالت/  بگشا در ِ فهمی که کلامت نشناسند

در هیکل خود آی خدایا به تمامی/  چون نور بر آنان که جلالت نشناسند

کز نور تو هر کس بتواند بنهد پای/  در راهِ خداوند، چو راهت نشناسند

آنان که بدیدندت خاموش نباشند/  گویند به آنان که شهادت نشناسند

باشد که رسولان تو باشیم به دنیا/  تا وصف تو گوییم که نامت نشناسند

سُراینده:

علی فرهادی پور